De enige reden is dat we er met zijn allen keihard voor gevochten hebben, en Nederland massaal zei: we gaan niet meewerken aan je verklik- en deportatiepoging. (Radiocolumn)
Deze column is in kortere versie uitgesproken op Grutjes Radio.
Lili & Howick
Je hebt het ongetwijfeld meegekregen. De kinderen Lili en Howick zouden na tien jaar op te groeien in Nederland, uitgezet worden naar Armenië, waar ze de taal niet spreken en verder niemand kennen behalve hun moeder, die niet voor ze kan zorgen. Hun moeder is van ze gescheiden door onze overheid, die haar al eerder uitzette, ondanks het Kinderrechtenverdrag wat dat duidelijk verbiedt. Mede als gevolg daarvan is ze geestelijk zo beschadigd dat ze de zorg voor haar kinderen niet meer kan dragen.
Nu kwamen ze voor Lili en Howick. Maar uren voor ze uitgezet zouden worden, in een storm van protest tegen die deportatie, van links tot rechts (maar natuurlijk vooral links), doken de twee onder. Intussen begon onze bevolking simpelweg in opstand te komen. Mensen kondigden massaal aan dat ze weigerden mee te werken aan de uitzetting, en uiteindelijk haalde de staatssecretaris bakzeil.
Maar hoe ging dat nou eigenlijk?
#wegotthis
Binnen enkele minuten na het onderduiken van Lili en Howick maakte de politie zich al zo ‘bezorgd’ over de kids, dat ze burgers vroeg om als de eerste de beste NSB’er de ondergedoken kinderen te verklikken.
Zodat ze die kindjes kon ‘redden’…
…door ze te deporteren, met PTSS en al.
Maar toen bijvoorbeeld Orlando en Nsimire vermist werden, écht vermist werden, moesten we onze bezorgde helden via sociale media pushen om echt in actie te komen.
Nu gaat de uitzetting toch niet door. Het ministerie roept dat plóts duidelijk is geworden dat Armenië niet veilig voor ze is!
Een overduidelijke leugen. Dat is al tijden duidelijk, we weten het allemaal, daarom deden zoveel mensen mee aan acties op sociale media. En het ministerie weet het ook, al was het maar omdat de Kinderombudsman het ze heeft verteld.
We hebben simpelweg gewonnen.
Harbers en de politie haasten zich nu om de zwarte piet van zich af te spelen en het protest in een kwaad daglicht te stellen.
Harbers laat weten dat hij moest onderduiken wegens bedreigingen. Het ministerie en de NCTV laten keurig in het midden of dat überhaupt iets met het verzet tegen de deportatie te maken heeft. Wel laat men weten dat de bedreigingen al langer speelden en dat “niet bekend is uit welke hoek” ze komen. Dat weerhoudt ons aller NOS er niet van om in hetzelfde bericht als waar ze dit in meldt, zomaar te beweren dat het met de zaak van Lili en Howick te maken heeft.
Als dat zo is, is dat natuurlijk zwaar klote. Mensen bedreigen is nooit een manier om dingen op te lossen. Tegelijkertijd wordt er door sommigen openlijk getwijfeld aan het verhaal, wat publicitair wel erg goed uitkomt om de massale protesten in een kwaad daglicht te stellen. Onder andere omdat zijn naaste collega’s zich op dat moment feestvierend lieten fotograferen op een concert:
Anouk @ #liveonthebeach pic.twitter.com/2pn94ecWXJ
— Hugo de Jonge (@hugodejonge) September 7, 2018
Dat de vier stonden te feesten tijdens de uitspraak over Lili en Howick schoot velen in het verkeerde keelgat. Maar dat leidt eigenlijk de aandacht af van iets anders: Als er werkelijk een staatssecretaris moet onderduiken, kan het niet bestaan dat de minister-president en de vicepremier daar hun schouders over ophalen, niet naar een crisisberaad gaan, maar gewoon lekker gaan feesten op het strand. Het maakt het onderduikverhaal ongeloofwaardig.
Belangrijker dan dat is natuurlijk dat niemand zou moeten onderduiken in onze samenleving. Harbers niet, en de kinderen niet. En dat is nu juist wat mensen massaal lieten weten: dat ze liever burgerlijk ongehoorzaam zijn dan mee te werken aan het bedreigen van kinderen met uitzetting. Ze zijn niet vóór bedreiging, maar er juist tegen.
De politie kwam ook met een ongeloofwaardig verhaal, of liever gezegd, met twee verhalen, die elkaar volledig tegenspreken. Eerst lekte ze het verhaal naar de Telegraaf, dat het onderduiken van Lili en Howick “minutieus” was voorbereid, “volgens ingewijden met een gereedstaande vluchtauto.” Achterliggende boodschap: mensen die niet meewerken aan het asielbeleid zijn criminelen.
Maar de communicatie van de politie maakte het vuur van protest alleen maar groter. Een mensenjacht, waarbij de politie de bevolking oproept om ondergedoken kinderen te verklikken, en dan vervolgens iedereen die daar wat van vindt ook nog eens impliciet associëren met vluchtauto’s van criminelen – dat is allemaal zo volstrekt belachelijk dat mensen er alleen maar kwader van worden.
En verrek: Een dag later kwam een politiechef met het omgekeerde verhaal. “Het was echt geen klopjacht”, huilt de man, al was het dat overduidelijk wel, met helikopter en al. De vluchtauto is ook pardoes uit het verhaal verdwenen: “Ze liepen in paniek weg, en lieten zelfs hun telefoon achter!”
Ja joh, die kinderen mogen dan 12 en 13 zijn, ze zijn niet gek. Ze snappen heus wel dat als ze hun telefoon meenemen als ze onderduiken, dat jij ze dan binnen een paar minuten weer uitgepeild en gevonden hebt.
Maar de meest directe verdachtmaking van de politie moet nog komen: Stel nou dat ze in gevaar waren, zegt Chef Deportatie tegen De Gelderlander: “Of een actievoerder trof hen ‘s nachts lopend op straat aan en nam hen mee; is dat wel vertrouwd of niet?’’
…wat moet je daar nog op zeggen?
Arme IND
Nou, de IND weet wel wat ze daar op moet zeggen. Vandaag in de Volkskrant. We moeten begrijpen dat de IND’ers allemaal heel zielig zijn, veel zieliger dan gedeporteerde kindertjes, want ze hadden wat besloten en dan doet de staatssecretaris ineens wat anders! Ze voelen zich in hun hemd gezet, er is zelfs woede over! Dit kan toch niet zomaar? En met die rechters die zomaar wat anders besluiten dan de IND moet het ook afgelopen zijn, neem ik aan.
Het wordt toch eigenlijk wel hilarisch als de anonieme IND’ers mogen uitleggen waarom ze zo boos zijn:
‘Wij moeten straks weer de rechtszaal in om hier gewortelde gezinnen uit te zetten naar landen waar het leven nog veel minder prettig is dan in Armenië’, zegt een IND-medewerker. ‘Dan moeten wij uitleggen dat die situatie veel minder schrijnend is dan die van Howick en Lili, maar dat is in veel gevallen eigenlijk niet met droge ogen vol te houden. Ik voel echt dat we door de politiek in ons hemd worden gezet.’
Mijnheer heeft dus eigenlijk de balen dat nu iedereen heeft gezien hoe fout zijn werk is. Zijn oplossing is vervolgens niet: laten we de regels veranderen en menselijk met mensen om gaan. Zijn reactie is zelfs niet: laat ik fatsoenlijk werk gaan zoeken waarmee ik de wereld beter in plaats van wreder maak.
Nee, zijn reactie is dat de staatssecretaris ook in dit geval onmenselijk had moeten blijven, zodat niet aan het licht was gekomen dat ze dit soort shit dagelijks doen.
Kinderpardon
De deportatie van twee kinderen van 12 en 13, die hier zijn opgegroeid en thuis zijn, naar een land waar niemand voor hen kan zorgen, is onrechtvaardig en onmenselijk. Het is een typische beslissing, die past in ons onrechtvaardige en onmenselijke asielbeleid.
Lili en Howick zijn niet de enigen. Maar liefst 400 kinderen zitten in een vergelijkbare situatie. Hier opgegroeid, zo Nederlands als wat, en toch moeten ze weg.
Ja, er was een Kinderpardon, waardoor we na veel gesteggel hoopten dat ze zouden kunnen blijven. Maar in die Kinderpardon-wet staan zulke gekke eisen dat bijna niemand er doorheen komt. Zo moeten kinderen al langer dan vijf jaar in Nederland zijn, al die tijd in het zicht van de overheid zijn geweest. Maar als ze al die tijd bekend waren bij de gemeente, telt dat ineens niet. Nou vraag ik je, als je gaat verhuizen, geef je dan bij het rijk of bij de gemeente aan dat je verkast? Juist, dat doe je bij de gemeentelijke overheid.
In 2016 was er maar één kind wat recht had op het Kinderpardon. Het is in feite gewoon een nepwet.
Meer kinderen
En al die andere Lili en Howicks die er het slachtoffer van zijn, hebben ook een naam. Mohammad, Mehdi en Sadjad bijvoorbeeld, al negen jaar in Nederland, spreken perfect Nederlands en voelen zich ook zo, en toch worden ze buiten het Kinderpardon gehouden. In plaats daarvan werden ze in Vreemdelingendetentie gezet.
Twee dagen na de mislukte uitzetting van Lili en Howick, zouden deze drie samen met hun moeder uitgezet worden. Nota bene naar Afghanistan, het op 1 na gewelddadigste land ter wereld…
Maar opnieuw klommen we met zijn allen in de pen, en maakten duidelijk dat we weigeren mee te werken aan de deportatie van deze kinderen. En opnieuw hielp dat. De tweede win in twee dagen tijd.
Het gevaar is nog niet helemaal voorbij, maar ze zijn uit detentie. De uitzetting die op woensdag zou zijn, is in elk geval uitgesteld, waardoor hun advocaat een nieuwe procedure heeft kunnen starten, die hopelijk wel tot een verblijfsvergunning leidt.
Stapelen
We horen de staatssecretaris nu roepen dat asielzoekers procedures stapelen, misbruiken zelfs. Larie is dat. Als je het recht hebt om over de stoep te lopen, is dat dan misbruik? Nee. Die mensen maken gewoon gebruik van hun recht.
Van de asielzoekers die uiteindelijk erkend worden als vluchteling en een verblijfsvergunning krijgen, krijgt een enorm deel dat pas in beroep of in een tweede procedure. Je kunt dus vaststellen dat blijkbaar de IND zijn werk niet goed doet. Ze keuren asielverzoeken in eerste instantie bijna allemaal af. Om het simpele feit dat ze niet zozeer de opdracht hebben om eerlijk te oordelen over asielverzoeken, maar vooral de politieke opdracht hebben om zo min mogelijk asielzoekers toe te laten.
Alleen is dat dus onterecht. Mensen die volgens het asielverdrag het recht op bescherming hebben, moeten dat ook krijgen. En aangezien de IND ze dat vaak niet geeft, worden mensen gedwongen om door te procederen, tot ze het recht wat ze hebben hopelijk ook echt krijgen.
Intussen hebben we deze week opnieuw iets ontdekt wat we bijna vergeten waren.
Massaal verzet werkt
Samen kunnen we een druk opbouwen die het kabinet niet kan negeren, ook niet na ferme taal van Mister Normaal.
Rutte zei over Lili en Howick: ‘Soms moet je even hard zijn.’
Maar soms moeten wij maar eens even hard zijn, tegen een kabinet wat miljonairs belastingloze winst op aandelen gunt, maar dat geld bij huurders, arbeidsgehandicapten, studenten, bijstandsgerechtigden en anderen weghaalt. En dat dan verkoopt door moslims en vluchtelingen tot zondebok te maken voor hun eigen perverse beleid.
Oh wat, arbeidsgehandicapten? Yep, ook dat hebben we gewonnen. Het kabinet wilde hen onder het minimumloon betalen, maar na een felle sociale mediacampagne moesten ze ook daar bakzeil halen.
De derde overwinning in een week tijd, van de mensen die gewoon een fijn land willen, in plaats van een keiharde wereld waarin enkelen bizar rijk worden, terwijl de mensenrechten van anderen één voor één sneuvelen.
Go Gutmenschen go!
#wegotthis
#NuDeVolgende
#IsBlokAlWeg?
Credits
Terwijl de vogels volop zingen in de lente is mijn hart op 7 mei 2020 gestopt met zingen. De basgitarist, Ibarhim Gökçek, van Grup Yorum is de derde persoon die zijn leven opoffert voor de kunst (het willen zingen), voor de vrijheid (niet vervolgd worden voor zijn liedjes) en voor de rechtvaardigheid (eerlijk proces). Eerder stierven 28 jarige Helin Bölek zangeres van Grup Yorum na 288 dagen hongerstaking en Mustafa Koçak (strijd voor eerlijk proces) na 297 dagen hongerstaking.
Ibarhim Gökçek, 40 lentes jong na 323 dagen hongerstaking overleden. Heel erg verdrietig. In een van zijn laatste brieven schrijft hij “Mijn basgitaar hebben ze afgepakt, om mezelf te kunnen uiten heb ik mijn lichaam een instrument moeten maken”. Met deze zin geeft hij op een aangrijpende wijze aan dat dictator Erdogan en de zijnen doof zijn voor de menselijke leed. Hij geeft aan geen enkele andere keuze meer heeft. Zijn advocaten zijn opgepakt en zitten in de gevangenis net als zijn vrouw.
Zijn enige misdaad is dat hij zich verzet tegen de tirannie, hij buigt niet voor de macht van een dictator al is de prijs heel erg hoog, namelijk zijn leven!
Het lugubere is dat de kist met het levensloze-lichaam van Ibrahim Gökçek van maar liefst 40 kg met geweld gekaapt is uit het mortuarium van Cemevi te Gazi (istanbul). Nadat de politie-eenheden het gebedshuis (Cemevi) hadden omsingeld hebben ze daarna gasbommen en traangassen naar binnen gegooid. De rouwende mensen in Cemevi zijn mishandeld en gearresteerd. De synagoge, kerken en Cemevi worden door de regering van Erdogan niet gerespecteerd.
Aan iedere tirannie komt een einde! Zo ook aan die van Erdogan! Precies 75 jaar geleden capituleerde het Nazi-leger, een van de krantenkoppen was ‘De tyrannie die ons hart doorwondde is verdreven’ net als in het liedje van Grup Yorum “For justice we will fight until victory. We will win!”.
Wie is Grup Yorum en de drie eisen.
Grup Yorum is een band van vreedzame protestzangers die in 1985 is opgericht, hun concerten trekken miljoenen bezoekers. De bandleden hebben een rotatie-systeem (het wisselen van de bandleden). In de jaren 80 waren hun liedjes een doorn in het oog van de militaire junta van fascist Kenan Evren. Nu zijn de liederen voor dictator Erdogan niet welgevallig. Gewoonlijk gaan de teksten van de groep over te strijd tegen uitbuiting en onderdrukking, om die reden worden de muzikanten door de autoriteiten vals beschuldigd van banden met linkse organisaties. Ondanks deze valse beschuldigen zijn hiervoor nooit een bewijs geleverd. De bandleden eisen:
1) dat ze worden vrijgelaten (eerlijke rechtspraak),
2) dat hun cultureel centrum (Idil) niet langer wordt binnengevallen en
3) dat het verbod op hun concerten wordt ingetrokken.
Grup Yorum (een folkgroep) behoort tot muzikanten die maatschappij kritisch is net als Pink Floyd (progressieve rockmuziek), Pete Seeger (folkmuziek, tegen de Vietnamoorlog, voor de gelijke berechting van de zware bevolking), Joan Baez (folkzangeres, algemene burgerrechten, geweldloosheid en sociale gerechtigheid) en Bob Dylan (protest liederen, burgerrechten) . Mensen die politiek bewust tegen de onrechtvaardigheid, gelijke rechten en voor vrijheid zingen. In Turkije is zingen tegen de onderdrukking een misdaad maar de liederen van Grup Yorum en met hun Helin Bölek, Mustafa Kocak en Ibrahim Gokcek zullen altijd voortleven… muziek is namelijk onsterfelijk!
P. Petunia
Wat verschrikkelijk…