Ik had vannacht een lang gesprek met iemand die vertelde dat hij zich zó machteloos voelde over de toestand van de wereld, dat hij er liever niet meer over nadacht.
Hoe akelig is dat eigenlijk wel niet, als je denkt dat je leven zinloos is.
Als je denkt dat het hoogste wat je kunt bereiken is, om af en toe wat lol te hebben met je vrienden, en afleiding, en veel spullen. Maar je intussen denkt dat je verder niks kunt betekenen, niks kan bijdragen, niks goeds kunt doen en geen verschil kunt uitmaken.
Ik had vannacht een lang gesprek met iemand die vertelde dat hij zich zó machteloos voelde over de toestand van de wereld, dat hij er liever niet meer over nadacht. Hij deed er ook niks aan. Sterker nog, zijn ideaalbeeld was dat er een dictator zou komen, een goede dictator, die alles even zou fiksen.
Ik vroeg hem of hij zo’n dictator kende. Iemand, wie dan ook in de geschiedenis, die alle macht had en daarna niet nog meer wilde (en méér en méér), maar die alleen het goede deed, voor iedereen.
Dat voorbeeld wist hij niet.
Wel kwam hij steeds terug op de onmacht om dingen te veranderen. “Je moet meegaan met de tijd”, zei hij dan, of: “Het is nou eenmaal zo”.
Geen wonder, dacht ik, dat je op een dictator hoopt. Je voelt je zó onmachtig om het goede te doen, dat je denkt dat iemand heel veel macht nodig heeft om wél tot iets te komen, wat meer is dan alleen eigenbelang.
Maar helaas werkt het precies omgekeerd. Macht corrumpeert. Hoe meer macht iemand heeft, hoe meer hij wil, en hoe belangrijker eigenbelang wordt. Want hoe hoger je positie, hoe kwetsbaarder die positie, en hoe meer macht je nodig hebt om je op die positie te handhaven.
Terwijl juist wij, de machtelozen, vrij zijn omdat we niets te verliezen hebben. We kunnen zeggen en doen wat we willen.
Toen ik thuis kwam, wachtte dit filmpje op me.
Ik hoop dat hij het ook ziet, ergens.
Want we hebben wél macht, om dingen positief te veranderen. Al gaat het soms maar over één leven, op één vlucht. En als jij die moed ook opbrengt, over twee vluchten. En als het tien of dertig vluchten zijn – dan wordt dat ene leven te duur om te vernietigen. En als het dertig levens zijn, of honderd, dan wordt de beleidslijn te duur om te handhaven. En als het honderd beleidslijnen zijn, dan wordt het denken in wij en zij, en het geloof in grenzen, en arm en rijk, en machtig en onmachtig, en mensen die waardevol en die waardeloos zijn, te kostbaar om voort te zetten.
Maar het begint bij jou, en bij mij.
❤️
En haar.
(Achtergrond bij wat je hierboven ziet lees je in dit tweelingartikel, ook op Grutjes.)