Laat jij je door de Sleepnetwet vangen?

Heb je in Nederland in een privémailtje kritiek op Erdogan, dan kun je op je vakantie in Turkije opgepakt worden, dankzij ónze geheime dienst. Dat is één van de gevolgen van de volkomen van de pot gerukte Sleepnet Wet die morgen in onze Eerste Kamer wordt behandeld.

Dit wil de Sleepnet wet: onschuldige Nederlandse burgers worden voortaan massaal getapt door onze eigen veiligheidsdiensten. Je facebookberichten, chats, persoonlijke mails en telefoongesprekken worden voortaan afgeluisterd en jarenlang opgeslagen. Niet alleen metadata dus, maar gewoon alles, ook de inhoud.

Overigens mogen die diensten ook voortaan je computer hacken. En je telefoon. Je energiemeter. Auto. En zelfs je pacemaker. Zelfs als je nergens van verdacht wordt. Oh, de AIVD mag bovendien een geheime DNA databank beginnen.

Ook krijgen veiligheidsdiensten in de praktijk toegang tot alle databases die er over je bestaan. Je schooldossier, de belasting, je parkeerkaart, je medische dossier, wanneer je volgens je telefoonprovider of de gemeente op de Wallen was, hoe laat je naar bed gaat, wat je met je dokter bespreekt over je ziekte, of en welke porno je kijkt.

Het gaat niet om toegangsverzoeken per persoon, zoals nu, maar om directe geautomatiseerde koppeling naar de volledige database. Dat is het verschil tussen een dartpijltje en een atoombom. De geheime dienst kan dan meekijken bij elk gegeven wat er maar geregistreerd wordt.

Dus in principe ook meekijken vóór eventuele anonimisatie. Dat verandert in één klap een enorme hoeveelheid data die nu relatief veilig over je vergaard wordt, want anoniem, in zeer explosief materiaal. Materiaal wat makkelijk op straat kan komen te liggen.

Alle gegevens die uit dat alles voort komen, mogen onbeperkt gedeeld worden met geheime diensten van buitenlandse mogendheden, dus bijvoorbeeld met Trump, Erdogan en zelfs regimes als dat van Saoedi Arabië. Er is geen beperking op. Sterker nog, onze veiligheidsdiensten mogen je data in bulk met buitenlandse geheime diensten delen voordat ze zelf weten wat er in staat. En nog voor er een toezichthouder naar heeft gekeken.

Je houdt het niet voor mogelijk, en toch is dat wat in Plasterk’s wetsvoorstel voor de Sleepnet Wet staat. Dat voorstel is al aangenomen door de Tweede Kamer. En morgen, op dinsdag 11 juli 2017, zal de Eerste Kamer het voorstel behandelen.

Wil je nog meer shockerend nieuws? Er is behoorlijk veel kans dat ze het gaan aannemen.

Wil je geen lang artikel lezen, maar iets doen? Klik dan hier.

Nuance

“Maar Grutjes, minister Plasterk wil toch niet iedereen altijd afluisteren?”
Nee, niet héél Nederland zal continu afgeluisterd worden. Wel maandenlang hele steden, of bijvoorbeeld alle communicatie naar een bepaald land gedurende een jaar, of iedereen die wel eens op GS reageert. Het is, ook volgens het kabinet zelf, juist de bedoeling om ‘stelselmatig en op grote schaal’ te kunnen tappen.

Verdacht

Belangrijk is dat niet alleen verdachten worden getapt, maar iedereen, ook onschuldige burgers waartegen geen verdenking bestaat en die op geen enkele manier een bedreiging vormen. Nogmaals, het gaat om stelselmatig en op grote schaal afluisteren.

‘Maar is er dan niemand die iets doet?’

Jawel. De Raad van State, adviesorganen, de fractiespecialist van Plasterk’s eigen PvdA, talloze bedrijven zoals bijvoorbeeld KPN en Microsoft, de Nederlandse Vereniging van Journalisten, het College voor de Rechten van de Mens, Amnesty International en zo’n beetje alle privacy experts hebben gezegd dat dit wetsvoorstel een onveilig, antirechtstatelijk onding is. Maar Plasterk zet gewoon door.
De Tweede Kamer is daar helaas in meegegaan. Morgen gaat misschien de Eerste Kamer ook met hem mee. Maar er is nog hoop, en jij kunt via deze simpele tool helpen hen te overtuigen.

Lukt dat niet, dan geven we ook niet op.

‘Doe niet zo paranoïde. Onze overheid is best ok.’

Ja, de Nederlandse overheid is voor haar burgers heel wat beter te pruimen dan de gemiddelde dictator.  Dat is waar.

Wat ook waar is, is dat de PVV de op één na grootste partij van het land is. Het is niet ondenkbaar dat Wilders ooit het land zal leiden. Het is ook niet ondenkbaar dat Wilders ooit van het toneel verdwijnt en wordt opgevolgd door een nog extremer figuur. Die krijgt dan automatisch de beschikking over alle data die nu over je verzameld worden.

Nou even niet meteen “Godwin” blêren maar gewoon even luisteren: Tijdens de holocaust hebben de nazi’s in Nederland een ongelooflijk aantal joden vermoord. Slechts 27% overleefde. Dat is minder dan bijna alle andere landen.

Er zijn meerdere redenen te noemen waarom de nazi’s in Nederland zoveel meer joden konden vermoorden, maar één van de belangrijkste redenen is dat de Nederlandse overheid registreerde wie jood was. De nazi’s hoefden alleen maar naar het bevolkingsregister te lopen om te weten op welke adressen ze moesten zijn…

In 1943 konden de helden van het Verzet nog een flinke groep joden redden door het Amsterdamse bevolkingsregister op te blazen. Maar anno nu zou dat niet helpen: data die eenmaal wordt opgeslagen, staat meteen op talloze plekken tegelijk.

Als je vertrouwen in onze overheid hebt, is dat reuze fijn voor je gemoedsrust. Maar weet je zeker wat er over twintig jaar zal gebeuren? En hoeveel risico wil je met die gok lopen?

‘Maar ik heb niks te verbergen…’

Oh ja? Mag ik je iets vragen: heb je gordijnen thuis? Doe je de Wc-deur dicht als je op je werk moet poepen?
Je vindt het toch niet erg als ik een webcam in je slaapkamer installeer? Wat was ook alweer je pincode?

We hebben allemaal heel veel te verbergen. Sterker nog, het blijkt dat als je geen veilige ruimte hebt waar je jezelf kunt zijn zonder dat er continu iemand naar je zit te loeren, dat je dan je identiteit niet goed ontwikkelt. Je leert dan niet wie je eigenlijk bent, maar leert alleen maar om niet af te wijken, om je robotachtig te gedragen zoals alle anderen. Je ontwikkelt dan geen eigen persoonlijkheid.

Dat heeft met zelfcensuur te maken. Een heel praktisch voorbeeld: stel, je leest iets over het conflict in het Midden-Oosten. Of over kritiek op Erdogan. Durf je daar nog op te googelen als je weet dat elke website die je bezoekt kan worden opgeslagen, én doorgegeven aan buitenlandse diensten?
En hoe zit dat eigenlijk met journalisten, durven zij nog wel informatie te verzamelen over IS? Wat gebeurt er in hun dossier als ze een website van IS bezoeken? Is het wel gezond als zelfs journalisten niet meer alle informatie tot zich durven nemen?

Hoe democratisch is een land, als zowel de pers als het publiek zich begluurd weten en daardoor sommige dingen niet meer hardop durven zeggen?

Interesseert politiek je niet zo? Ok. Maar hoe vrij bespreek jij eigenlijk je seksualiteit met je partner als je weet dat Plasterk mee kan luisteren, óók als je geen computer gebruikt maar gewoon face to face praat in een ruimte waar ook een computer, telefoon of Smart TV aanwezig is? Zelfs al staan die uit?

Buitenlandse mogendheden

“Maar waarom zouden de AIVD of MIVD in godsnaam mijn gegevens delen met buitenlandse mogendheden?”

Omdat in de wereld van de geheime diensten de regel is: voor wat hoort wat.
Als wij bijvoorbeeld informatie willen van de Amerikanen over terreurdreiging, eisen zij wat terug.

Wat de VS het liefste wil, is geautomatiseerde toegang. Dan hoeft de NSA niet meer een verzoek te doen, maar kan ze gewoon zelf meekijken in dossiers, zelf aftappen op het internetknooppunt in Amsterdam (het op één na grootste knooppunt ter wereld), enzovoorts.
Precies dus wat de AIVD voor zichzelf heeft geregeld in de Sleepnet Wet. Precies wat ze door die wet ook voor de Amerikanen, Israëliërs of willekeurig welk land kan regelen. Landen zullen daar zeker om gaan verzoeken, en als de Nederlandse geheime diensten denken dat ze in ruil serieuzer genomen zullen worden of zelfs informatie kunnen krijgen, zullen ze het ook doen.

Dat is geen fantasie.

Track(ing) record

Zo bleek dat de Nederlandse geheime dienst in 2013 in slechts één maand tijd de gegevens van 1,8 miljoen telefoongesprekken met de NSA heeft gedeeld. Minister Plasterk bleek de Tweede Kamer ook nog eens meermaals verkeerd te hebben ingelicht hierover.
Toen ging het nog om metadata. Door de Sleepnet Wet mag straks ook de inhoud van gesprekken én dossiers volledig gedeeld worden.

Nederland staat al langer bekend als het “makke schoothondje“, aldus Edward Snowden: “Jullie diensten werken in feite voor de Amerikanen. Ze voeren gewoon uit wat wij ze vragen”. Hij waarschuwt stevig tegen het Sleepnet wetsvoorstel, wat feitelijk verder gaat dan de bevoegdheden van de NSA en het grove misbruik daarvan, zoals hij dat in 2013 aan het licht bracht.

Panopticon

Een panopticon is een 18e eeuws ontwerp voor een gevangenis. Een panopticon is zo gebouwd, dat één enkele bewaker alle gevangenen in elke cel tegelijk kan zien, corrigeren en dresseren. Gevangenen weten dat, maar ze weten niet of er op dat moment een bewaker kijkt. Het blijkt dat gevangenen zichzelf gaan censureren.

In Oost-Duitsland werkte dat ook zo. Daar was het niet speciaal de architectuur of techniek, maar de hoeveelheid spionnen die voor een panopticon zorgde. De Stasi, de geheime dienst, had maar liefst 91.000 voltijdse medewerkers en 200.000 informanten in dienst. Één op elke vijftig Oost-Duitsers werkte voor hen. Het gevolg: mensen vertrouwden hun eigen partner, vriendin of zoon niet meer.

Het Nederlandse Sleepnet van Plasterk zal uiteindelijk dezelfde werking hebben: het is dan niet de hoeveelheid spionnen of vreemde architectuur, maar haast onbegrensde bevoegdheden en techniek die voor een panopticon zorgen.

Chantage

In een samenleving waarin de staat alles ziet, en al haar burgers als verdacht behandelt, ook als zij geen verdachten zijn, wordt iedereen chanteerbaar en kan alles leverage geven. Je bekentenis tegen een vriend dat je als puber wel eens iets hebt gedaan wat niet mag. Die ene keer dat je vreemd ging. Die keer dat je een filmpje keek wat je akelig vond en snel weg klikte, maar wat als je eigen overheid je dreigt dat gegeven publiek te maken?

Dit is allemaal niet denkbeeldig. Bij de werving van infiltranten door de Nederlandse AIVD wordt chantage heel vaak genoemd als middel om mensen te dwingen om in het geniep voor de dienst te gaan spioneren.

Maar misschien nog wel belangrijker dan daadwerkelijke chantage, is de veel grootschaliger denkbeeldige chantage. Ik bedoel het panopticon. Wie niet bekeken wordt, maar weet dat hij bekeken kán worden, laat zich makkelijker disciplineren en dresseren. Wie niet gechanteerd wordt, maar bang is voor chantage, leeft toch in een samenleving die zich in toenemende mate baseert op angst in plaats van vrijheid.

Profileren

Het grote toverwoord van veiligheidsdiensten is profilering. “We kunnen nou eenmaal niet iedereen letterlijk dag en nacht in de gaten houden”, zeggen ze met veel spijt in hun stem, “dus we moeten keuzes maken.”
Dat klopt, natuurlijk. Zelfs de Stasi had maar één spion per 50 mensen.

Wat handig zou zijn, is als je vooral mensen schaduwt die je ergens van verdenkt. Maar vreemd genoeg gebeurt dat nu juist niet. Het overgrote deel van de middelen en tijd van de geheime diensten gaat niet zitten in het onderzoeken en volgen van verdachten, maar in profilering.

Wat is profilering eigenlijk?

Bij profilering probeer je een schifting te maken op basis van persoonskenmerken. In sommige gevallen is dat handig. Als je als ouderwetse speurder bijvoorbeeld een massamoordenaar zoekt die met een HEMA wekker een bom heeft gemaakt, kan het handig zijn om eens naar iedereen te kijken die afgelopen jaar een HEMA wekker heeft gekocht.

Wat is nu het probleem?
Ten eerste is de geheime dienst geen ouderwetse politiespeurder, zoals je ze op de BBC nog steeds ziet. Ze maakt niet achteraf een daderprofiel van een misdrijf, om de boosdoener op te sporen. Nee, waar geheime diensten (en in toenemende mate ook de gewone politie) zich mee bezig houden is preventive policing. Ze proberen te voorspellen wie er in de fout zal gaan. Daarbij is niet de beweging om zoveel mogelijk onschuldige mensen uit te sluiten (De butler had een alibi), maar blijft iedereen verdacht. Het gaat er immers niet om of de butler deze keer onschuldig was, het gaat er om of de butler in theorie ooit iets verkeerds zou kunnen gaan doen.
Iedereen die Engelse detectiveseries volgt weet dat butlers soms wel eens iets doen. Maar, denken we, iedereen is onschuldig tot het tegendeel is bewezen.
Geheime diensten maken echter geen grapjes over butlers, ze verheffen dit soort fictie tot staand beleid. Waar we qua film aan moeten denken is niet een Engelse detectiveserie met roestige oldtimers die door een nostalgisch landschap rijden, maar Minority Report.

Zo blijken vliegtuigmaatschappijen bijvoorbeeld al jaren je maaltijdvoorkeur door te geven, plus een shitload aan andere geautomatiseerd verkregen gegevens. Je begrijpt: iedereen die een halal maaltijd bestelt is een butler in het kwadraat.

Etnische profilering

We hebben allemaal gehoord van etnische profilering. Dat is simpelweg een ander woord voor discriminatie. Het mag dus ook niet. Toch blijft het gebeuren. De politie zegt: “We moeten boeven vangen, en mensen met een donkere huidskleur worden veel vaker betrapt op iets wat niet mag.”
Wetenschappers zeggen: “Ja, hèhè, als je bijna nooit witte mensen controleert, en wel steeds mensen met een donkere huidskleur aan de kant zet, natuurlijk vind je dan meer bij die laatsten. Als je voortaan bijna alleen witte mensen zou controleren, zou je vooral bij hen verboden dingen vinden.”
Politie: “Ja, maar dat doen we niet, want in onze ervaring vinden we vooral vaak iets bij mensen met een donkere huidskleur.”
Wetenschap: “Arghl…”

Profilering betekent eigenlijk: Niet een individuele dader vervolgen op basis van bewijs, maar groepen mensen tot verdachte bestempelen op basis van vooroordelen.

‘Maar we moeten terrorisme bestrijden…’

Bijna alle aanslagplegers waren al bekend bij de veiligheidsdiensten voor ze een aanslag in Europa pleegden. Voorbeelden zijn de daders van aanslagen in Brussel en Parijs.

Het probleem is echter dat de diensten het zo druk hebben met het verzamelen en analyseren van absurde hoeveelheden informatie, dat ze helemaal geen tijd hebben om er daadwerkelijk iets mee te doen. Ja, de daders van Parijs en Brussel waren tevoren al als verdachte figuren in beeld, maar er zijn zovéél verdachte figuren in beeld.

De Sleepnet wet van Plasterk lost dit niet op, ze maakt het probleem nog veel groter. Nog meer enorme hopen zinloze informatie, nog meer hooi op de hooiberg.
En nog meer stimulans om geen gedegen speurwerk uit te voeren. In plaats daarvan laten we computers op basis van vooroordelen (die we algoritmes noemen), hele bevolkingsgroepen als verdachte aanmerken.

Belabberde technische mogelijkheden

In de jaren ’90 kwam aan het licht dat de voorloper van de AIVD, de BVD, in Zaanstad een dossier had aangelegd van alle leden van een speeltuinvereniging, omdat één van hen lid was van de CPN, een partij die toen gewoon in de Tweede Kamer zat. ‘Logischerwijs’ was iedereen waar hij mee omging dan ook staatsgevaarlijk, bedacht althans de dienst. In het geniep, zoals het een geheime dienst betaamt, ondernam ze actie.
De speeltuinbestuurders ontdekten langzamerhand dat er iets niet klopte, toen niemand van hen meer aan een baan kwam. Wat eerst toeval leek, bleek iedereen van de vereniging structureel te overkomen. Uiteindelijk kwam de reden bovendrijven: De BVD bleek potentiële werkgevers voor hen te waarschuwen.

Zoiets zou met de huidige staat van de techniek natuurlijk niet meer gebeuren. Of toch wel?

https://youtu.be/ceGdmZ_LLfg

Misschien heb je wel eens gehoord van Facebook. Of Google. Dat zijn de twee grootste bedrijven ter wereld als het gaat om profilering.
Facebook en Google hebben ieder een grotere omzet dan het BNP van 40% van de landen in de wereld, zo groot zijn deze bedrijven.
En hun totale verdienmodel bestaat uit profilering. Niet vanwege terrorisme, maar vanwege reclame. Aan de hand van alles wat je op Facebook of Google doet, stellen deze bedrijven een profiel van je op, en dat verkopen ze aan adverteerders. Dat is waar ze van leven.

Ze zijn vele malen groter dan welke geheime dienst ter wereld ooit zal worden. Hun techniek vele malen verfijnder.

Heb je wel eens reclame gezien op Facebook of onder een dienst van Google?
En? Was die steeds goed op jou toegesneden?

‘De computer maakt geen fouten…’

Ik weet niet hoe het met jou staat, maar Facebook denkt bijvoorbeeld nog steeds regelmatig dat ik graag lid wil worden van PVV pagina’s, zo goed begrijpen ze me. Een vriend die pasgeleden vader werd, en naar luiers zocht, krijgt nu al weken reclame voor Tena Ladies te zien.
De middelen en dus nauwkeurigheid van geheime diensten is niet groter, maar kleiner. De omzet van Facebook was vorig jaar 27 miljard euro. De omzet van de AIVD is dit jaar 227 miljoen, dat is acht duizendste.

Dat is toch ergens ook goed nieuws? Dat geheime diensten met al die mogelijkheden en bevoegdheden nog steeds maar een stel vriendelijke sukkels zijn die maar een beetje aanklooien?

Nee. Als een veiligheidsdienst jou verkeerd profileert kan er meer gebeuren dan dat je de verkeerde reclame krijgt te zien. Het betekent dat je tot verdachte kunt worden verklaard terwijl het totaal onterecht is.
Je kunt op zwarte lijsten terecht komen, waardoor je geen baan, geen huis, geen vakantievlucht, bankrekening of verzekering meer kunt krijgen. En je kunt tegenwoordig als terrorismeverdachte zelfs maanden worden opgesloten zonder vorm van proces.

Een groot probleem is dat ook de mensen van opsporingsdiensten zelf, niet meer beseffen dat algoritmes gewoon maar idiote regeltjes zijn die iemand heeft bedacht, en die helemaal niet hoeven te kloppen. “De computer maakt geen fouten”, denkt men.
Vaak kunnen diensten bovendien helemaal niet zien wélk algoritme iemand tot risico heeft bestempeld, of waarom. En kunnen ze dus ook niet controleren of het wel waar is. En dus ben ik blijkbaar een PVV’er, en heb jij dringend Tena Ladies nodig, en is X staatsgevaarlijk, of we er zelf nu anders over denken of niet.

Schuldig tot het tegendeel bewezen is

Profilering werkt niet met bewijzen van onschuld. Er gaan geen vlaggen of lichtjes bij je naam branden wanneer je waarschijnlijk onschuldig bent. Nee, die gaan branden als er een reden is om extra op je te letten.

Meer data leidt niet tot betere profilering. Integendeel: Hoe meer data er over je is, hoe sneller er een vlag bij je naam komt. Omdat je halal eet, of omdat je iemand kent die bij een speeltuinvereniging zit, of omdat die oude vriend die je pasgeleden weer voor het eerst sinds jaren tegenkwam en toevoegde op Facebook laatst een website van IS bezocht. Omdat je je kind een keer naar de Eerste Hulp hebt gebracht toen het was gevallen. Omdat je vaak spijbelde toen je zelf jong was. Omdat je een tijd ziek bent geweest, of je hebt laten behandelen voor een depressie. Enzovoorts.

Je bent onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Dat is de basis van onze strafwet. Maar profilering werkt precies andersom. Profilering kijkt naar wat afwijkt, en wat afwijkt is verdacht.

Het gekke is dat de basis van onze wet, zo feitelijk in het omgekeerde wordt veranderd: iedereen heeft wel ergens een vlaggetje voor, en een vlaggetje betekent dat je misschien wel schuldig bent. Tot het tegendeel wordt bewezen – en dat terwijl er helemaal niemand is aangesteld die als taak heeft om de onschuld van mensen te bewijzen.

Hoe groter de bevoegdheden en de datastromen waarmee geprofileerd kan worden, hoe groter dus de foutmarge.

De boodschap is duidelijk.

In een samenleving waar je continu in de gaten wordt gehouden, en waar iedereen die afwijkt wordt geprofileerd, ben je simpelweg niet vrij.

Trouwens, weet je wat een ander woord is voor afwijken?
Innovatie.

Maar:

Kunnen we er wel iets tegen doen?

Dit lijkt de belangrijkste vraag als het om privacy gaat.
Heel veel mensen krijgen bij dit onderwerp een gevoel van absolute machteloosheid. Sterker nog, de meesten lachen het weg en zeggen: “ach, privacy, dat is iets van vroeger. Het bestaat gewoonweg niet meer.” Daarna stoppen ze hun vingers in hun oren en doen: “LALALALA”.

Aan de ene kant is dat heel begrijpelijk. Er komt vaak iets technisch bij kijken, waardoor het ingewikkeld lijkt voor een leek.
En vooral: de achteruitgang in privacy is zo enorm massief en snel, dat iedereen het gevoel krijgt dat we in een trein zitten die niet meer valt te stoppen.

Een gevoel van machteloosheid. Daar hebben zowel ik als mijn lezers regelmatig last van. En geen wonder: het gaat hier vaak om heel grote onderwerpen.

Ik kan je zo wel vertellen: als we op Grutjes iets schrijven over privacy is dat een garantie op een enorm laag aantal lezers. Frappant genoeg stijgt het aantal lezers explosief zodra we iets schrijven over de 65 miljoen vluchtelingen in de wereld. Toch voorwaar ook geen klein probleem wat je even in je eentje oplost. En als we schrijven dat de media je op sommige onderwerpen maar wat voorliegen is het qua aantal bezoekers helemaal jackpot.

Oh? Zijn we dan minder machteloos als het om de manier gaat waarop media berichtgeven over vluchtelingen of moslims?

Nee. Waar het om gaat, is dat je ziet dat je iets kunt doen wat zin heeft.

Persoonlijke invloed

Ik denk dat onze individuele invloed op beide zaken aan de ene kant beperkt is, maar aan de andere kant verdomd groot kan zijn. Het probleem van privacy lijkt daarbij ongrijpbaarder, maar je kunt er in feite juist makkelijker iets aan doen. Zelfs op landelijk niveau.

Ik heb daar trouwens persoonlijke ervaring mee. Toen ik me in 2013 druk over maakte over de privacy van ZZPers,

en niemand bereid bleek om me te helpen, ben ik gewoon maar op eigen houtje Tweede Kamerleden mails gaan sturen. En verdomd, eentje reageerde. Tweede Kamerlid Astrid Oosenbrug, jawel, van de PvdA die ik hier zo vaak bespreek, pakte het op, en samen schreven we een motie over het onderwerp. Die werd unaniem door de Tweede Kamer aangenomen. (Ehm, ja, ik heb dus mede iets bedacht waar de PVV het mee eens was, dat had ik ook niet zien aankomen…)

Is je invloed dus altijd enorm groot? Nee. Onze motie is aangenomen, maar nog altijd niet uitgevoerd. De staatssecretaris weigert, ondanks herhaalde oproepen van de Kamer. Maar intussen zijn anderen door ons geïnspireerd geraakt. Onder andere juriste Isabelle Wárlám, die een procedure is gestart, en het laatste goede nieuws is dat de Autoriteit Persoonsgegevens een onderzoek is gestart.

“Oh”, denk je nu, “Kamerleden, moties, procedures, autoriteiten, wie denk je wel niet dat ik ben? Daar heb ik toch geen invloed op?”
Wel dus. Ik ben ook maar een doodgewone boerenlul, en ik ben ook gewoon maar begonnen met het sturen van een mailtje.

En dat kan jij nu ook.

Morgen

Morgen, 11-7-2017, vergadert de Eerste Kamer over de Sleepnetwet. Over het massaal tappen van Nederlandse onschuldige burgers. Inclusief het hacken van je telefoon en computer, inclusief het delen van je data met buitenlandse mogendheden. Waarschijnlijk gaan ze direct morgen al stemmen, misschien iets later.

Dit is de laatste kans om de Eerste Kamer te bereiken. Te overtuigen.
Stuur de twijfelaars een mailtje. Dat kun je hier heel makkelijk doen, met de tool die Bits of Freedom daarvoor ontworpen heeft.

Ja, Bits of Freedom heeft ook voorbeeldteksten die je aan kunt passen. Maar je kunt natuurlijk ook gewoon dit artikel meesturen.

Nog een verdiend naschriftje: Astrid Oosenbrug, het PvdA Kamerlid waar ik de motie over ZZP’ers mee schreef, heeft als enig lid van de coalitiefracties tegen de Sleepnet wet gestemd, dus tegen haar fractie en het voorstel van de minister van haar eigen partij in. Kudos!

Nou die Eerste Kamerleden nog. Ik zeg, go!

Voorzetje

Beste leden van de Eerste Kamer, Voor u ligt het wetsvoorstel voor de nieuwe wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten. Neemt u het aan, dan schept u met deze Sleepnet Wet een almachtige geheime dienst en een almachtige minister, die door niemand meer werkelijk gecontroleerd wordt, die overal mag inbreken, nepinformatie mag planten en in elke porie van onze samenleving haar tentakels heeft zitten, of die porie nu iets verdachts doet of niet.

Het wetsvoorstel behelst de grootste privacyschending die maar denkbaar is, zonder dat nut of noodzaak ook maar enigszins aannemelijk is gemaakt, en zonder dat er werkelijk toezicht bestaat. Want nog voor er van toezicht of controle sprake is, mogen alle vergaarde data al onbeperkt met onomschreven buitenlandse mogendheden gedeeld worden.

Het wetsvoorstel hoort maar op één plek thuis, en dat is in de prullenbak, onder een dikke laag excuusbrieven.

 

Bas Thijs
(Geïnteresseerd in een lezing over privacy? Dat kan, laat iets horen!)

 

Credits