Het baken aan de Hoogstraat

Het baken aan de Hoogstraat

Dit blog gaat normaliter over het tweederangs theater wat men politiek noemt. Maar vandaag even niet. Want soms is iets anders belangrijker.
Gister was de uitvaart van Marieke Tijsma, een ‘doodgewone’ Eindhovense winkelier, maar ook een zeer belangrijke verbinder van mensen in de stad.

Ik heb even flink getwijfeld of Marieke nu iets is om op Grutjes over te schrijven. Voor mij en de mensen die haar kenden, was Marieke fantastisch en belangrijk, maar ik schrijf op Grutjes ook niet over mijn hobbies of mijn grote liefde.
Alleen… Marieke staat voor mij voor iets wat veel groter is dan één bijzonder mens, dan één bijzondere winkel. En getuige de vele honderden mensen die gister aanwezig waren, geldt dat misschien niet alleen voor mij.

De crematie was indrukwekkend. Er waren veel goede sprekers, die ieder een belangrijk puzzelstukje toevoegden.
Dit waren de woorden die ik uitsprak.

Het baken aan de Hoogstraat

Een week geleden was precies op deze plek, de uitvaart van Armand, de zanger van ‘Ben ik te Min’.
Ik kende Armand niet heel erg goed, maar kwam hem vaak tegen. Hij at en rookte op plekken waar ik ook veel kom.

Tegen mij zei hij meestal niet zo veel, al leek hij best aardig. Soms leek het wel alsof hij zijn persoonlijkheid bewaarde voor op het podium, waar hij vrijheid in mensen hun harten bracht.
Toen hij stierf was daar terecht veel aandacht voor. Jeroen Pauw stak op Tv een joint op, en iedereen had het er over.

Op de dag van de uitvaart van Armand, stierf Marieke.
Dat was geen landelijk nieuws. Marieke was geen bekende Nederlander.
Maar binnen Eindhoven resoneert het.
Want het podium van Marieke was haar winkel. Ook zij bracht vrijheid in mensen hun harten, niet via songteksten, maar via persoonlijk contact.

Een ontzettend lief mens. Mijn vriendin en ik wilden binnenkort weer eens langs, was al weer even geleden. We wisten niet eens hoe ziek ze was…
Wat Armand in de muziek was, was zij eigenlijk in de festivalkleding en sieraden branche. Maar dan een ietsie pietsie spraakzamer 😉 Even iets kopen duurde altijd minstens drie kwartier, behalve als je geen haast had.

Wat ga ik dat missen, die associatieve en enthousiaste gesprekken zonder eind.
En de warmte, die Marieke over iedereen uitspreidde die het nodig had.
Ik kende Marieke niet het best van iedereen, maar het voelde altijd alsof ze anderen overvloedig gaf wat ze zelf ook wel eens nodig had. Dus bleven we altijd hangen, en met veel plezier: Om te zien hoe ze anderen opmonterde, om zelf van haar te genieten en om haar een beetje terug te geven van wat ze zoveel aan anderen gaf. Als iemand dat verdiende was zij het wel. Ze maakte compassie in haar omgeving los, in elk geval in ons.

Het zijn feeën als Marieke, die zorgen dat Eindhoven niet één groot aangeharkt Duckstad wordt. Trots verdedigde ze de rafelranden van de stad. Het recht om jezelf te zijn, je eigen pad te kiezen, om meer te zijn dan alleen een cijfertje van economische rendabiliteit.

Was Marieke alleen maar de eigenaresse van een leuk maar slechtlopend winkeltje?
Nee.
Het is moeilijk om je alleen al een voorstelling te maken van het aantal jongeren wat bij Marieke voor het eerst aansluiting en erkenning vond.

Mensen die tot dan toe nergens thuis waren, die probeerden om niet op te vallen omdat ze er niet bij hoorden. De misfits, de uitzonderingen en de eenlingen.
Mensen die opbloeiden bij Marieke, die daar de moed vonden om hun persoonlijkheid te laten stralen. Die van haar leerden dat je alleen maar vooruit kan komen door af te wijken. Dat je als mens alleen maar een bijzondere betekenis kunt hebben door niet normaal te zijn. Je kunt je ofwel aanpassen aan de rest, ofwel eruit springen, niet allebei te gelijk.

Mensen als Marieke, die ons dat laten zien, die verbinding maken, en die ons de kans geven om te stralen, zijn erg zeldzaam.

Ik heb vaak gezien hoe verloren zielen, met lege blikken verdwalend in die grijze betonnen stad van ons, toevallig in haar winkel terecht kwamen. En steeds zag je dan, hoe ze dan in eerste instantie een beetje schrokken als Marieke zich tot hun richtte, zo onverwacht voor wie alleen nog onpersoonlijke winkelketens gewend is. Één en al warme glimlach, oprechtheid en vertrouwdheid.
Steeds zag je dan hoe mensen zich in die winkel ineens welkom en gezien voelden, weer mens werden, en tegen de tijd dat ze weer vertrokken, heel wat meer dan alleen een extra T-shirt meekregen om zich aan te verwarmen.

Eindhoven is twee markante figuren verloren, en weer een stuk grijzer geworden. En wij verliezen één van de liefste mensen die we kennen.

Laten we haar werk voortzetten, nooit normaal worden, en stralen in de nacht.

 

Bas Thijs, 2-12-2015
Foto vuurtoren: Matt Woodford / welshrocker (CC BY-ND 3.0)

10 gedachten over “Het baken aan de Hoogstraat”

  1. Ja, het was een mooi afscheid ,Marieke waardig, en ja wat waren er veel mensen .Dat was niet zomaar!Bedankt voor deze mooie tekst!
    liefs Tineke

  2. Jammer dat ik haar niet kende…

    Er is nog een winkelier met rust in het hart: de Turkse man van Mediterrané (als ie nog open is).
    Eens vertelde hij het verhaal dat zijn accountant zich verbaasde dat hij twee maanden op vakantie zou gaan: “weet u wel hoeveel dat kost?”, waarop hij vroeg: “als u zo goed kan uitrekenen wat het kost om mijn winkel twee maanden te sluiten – kunt u dan soms uitrekenen wat twee maanden van mijn leven kosten?”.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *